Bargielska, Dąbrowska, Jarosz, Karasek i Polkowski wśród nominowanych do Nagrody im. Szymborskiej

Oto pięć książek nominowanych do I Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej:

1. Justyna Bargielska, „Bach for my Baby”, Biuro Literackie,

2. Krystyna Dąbrowska, „Białe krzesła”, WBP i CAK,

3. Łukasz Jarosz, „Pełna krew”, Znak,

4. Krzysztof Karasek, „Dziennik rozbitka”, Instytut Mikołowski,

5. Jan Polkowski, „Głosy”, Biblioteka „Toposu”.

Decyzję o nominacjach podjęło międzynarodowe jury w składzie: Anders Bodegard, Clare Cavanagh, Maria Delaperrière, Luigi Marinelli, Abel Murcia Soriano, Adam Pomorski, Renate Schmidgall, Marian Stala.

O nominowanych:

Justyna Bargielska (ur. 1977)
 Jak ocenił przewodniczący Kapitały Nagrody, prezes Polskiego PEN Clubu prof. Adam Pomorski, autorka jest poetką już znaną i nagradzaną w Polsce. "Świetny, nowatorski język poetycki, zmetaforyzowany, jednocześnie trzymający się bardzo rzeczywistości codziennej, ironiczny, pokpiwający, a w gruncie rzeczy pod tą maską kryjący cały krąg wierszy układających się w pewien wątek miłosny" - mówił krytyk.

Krystyna Dąbrowska (ur. 1979)
"To też głos kobiecy, poetka jest absolwentką warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, grafikiem, fotografikiem, bardzo to odbija się na jej poezji. Poezja niesłychanie wrażliwa" - powiedział Pomorski.

Łukasz Jarosz (ur. 1978)
 Zdaniem Adama Pomorskiego jego liryka jest "oszczędna w słowach, a zarazem bardzo ekspresyjna". "Wrażliwość na dramaty ludzkie - jednostkowe i zbiorowe - odnajduje się we wrażliwości na krajobraz" - dodał.

Krzysztofa Karaska (ur. 1937) 
Według jurora Mariana Stali w książce "z jednej strony - uderzający jest maksymalizm podjętego przez Karaska przedsięwzięcia, pragnienie napisania kolejnej księgi, podsumowującej to, co poeta ma do powiedzenia o poezji, świecie i własnym losie. Z drugiej - w książkę wpisane jest oczywiste poczucie niemożności zrealizowania podjętego projektu".

Jak Polkowski (ur. 1953) 
Jak ocenił Adam Pomorski: "Przenikać losy ludzi wyblakłych, których życie uwięzło w niejasnej frazie znikającego cienia? Jest to świadomie bądź nieświadomie podjęcie pytań i dawnych dylematów Miłosza - co istotne, poetycko prawdziwe, bez fałszywych tonów. Waga tych pytań i dylematów jest wielka - byłoby niedobrze, gdyby współczesna poezja polska się ich wyrzekła".