Coma została odzyskana po nieudanym eksperymencie na "2005 YU55". Jest dobrze.
Płytę zaczyna prosta melodyjka na klawiszu. Efekt zaskoczenia został osiągnięty. Tekstowo jest tu fraza, korespondująca z "Los Cebula..." - największym bodaj przebojem z czerwonej płyty: "Wszechświat się oddala w takim tempie / Że nie staniemy naprzeciwko już więcej". Zamiast "Przestań wyć!" mamy: "Ubierz się cieplej!", zapamiętuje się też fragment: "Trudno się otwiera wyważone okna / Nie da się wymienić całego powietrza", który może dotyczyć także rozwoju zespołu.
Podobają mi się "Lajki". Utwór jest świetnie przegięty. Te Fejsy i Instagramy oraz karykaturalnie wygięta fraza z uśmiechniętymi emotikonami! Lubię też wers o psychoaktywnym dymie i całą zwrotkę: "Kiedy oddycham, czuję węgiel / wycięłaś moje rezerwaty / rozmontowałaś moją konstytucję / zablokowałaś moje trybunały."
"Widzę do tyłu" to wariactwo na całego. "Żądam osobnej celi, z osobnym dostępem do morza."
Czuły, jakby zza dusznej mgły jest "Za słaby". Fajnie wyciszony, zagubiony w chorym pokrytym monitorami i kamerami świecie. "Nie podchodź, bo się roztapia śnieg." - wzdycha nadwrażliwiec.
Szósty kawałek brzmi politycznie, wieloznacznie - celnie. "Odwołuję miasta, odwołane / Odwołuję życie, odwołane / Społeczeństwo nie jest prawomocne / Społeczeństwo będzie odwołane." Wyobrażam sobie jak Premier Rogucki wymienia ministrów, jak Car Piotr Wielki Rogucki cofa prawa miejskie, jak Sędzia Rogucki podpisuje wyroki w jakimś szale, w imię wymyślonej przez siebie sprawiedliwości. A wszystko w szaleńczo opętańczym pogo. Oto mój ulubiony utwór z płyty - do zapętlenia.
Wizyjny, jakby teatralny "Snajper" o obsesji zamachu terrorystycznego, jest trochę w starym stylu z płyty "Zaprzepaszczone siły...".
Ponuro, jak ze złego snu zaczyna się "Odniebienie". Rogucki odprawia uroki nad dziwnym układem w związku. Ciekawie plącze pretensje wobec partnerki: "Mówisz, że kochasz mnie, kochasz tak bardzo / Lecz nie lubisz kim się ze mną stajesz / Bo stajesz się, tym kim cię widzieć pragnę / Jaką cię biorę, taką się oddajesz". Klawisze brzmią tu trochę retro, jak - powiedzmy - w zespole Lombard. Potem piosenka ma przełamanie i robi się rasowo rockowa.
"Cukiernicy" brzmią mi jakoś najsłabiej. Przewijam.
"Konfetti" wyśpiewywane z dziwną emfazą i pretensją. Chciałoby się powiedzieć: sylwestrowy rozpierdziel. "Zarządzam koniec Sylwestra!" Rogucki grzmi, jakby chciał aresztować Sławomira (i wszystkich jego fanów).
"Za chwilę przestaniemy świecić" to alkoholowa epifania. Delikatnie się zaczyna, by wybuchnąć wulgarną codą. Starzejemy się i wszystko jest nie takie. Dwustuwatowa żarówka daje jasne światło.
Jeszcze histeryczne "Proste decyzje" znów z zaskakującym brzmieniem syntezatora z fajną frazą: "Młodość idzie. Ładnie ma na imię.", by Comie przyznać należne jej lajki i uśmiechnięte emotikony. Chcę już metalowych ballad nr 2!
