sobota, 15 września 2018

Wiecznie głodne monstrum w poszukiwaniu paszy

JEFF BECK "Loud Hailer", 2016.


Oto moc! Niech się schowają hip-hopy, niech żyje rock! Chociaż Jeff Beck jest po siedemdziesiątce, wymiata na gitarze jak młokos. Udostępnił mikrofon nieznanym mi bliżej paniom: Rosie Bones i Carmen Vandenberg. Wszystko po to, by można było poczuć zderzenie młodości i doświadczenia. Coś w stylu kultowego albumu Santany "Supernatural". Powstał idealny album do samochodu. Wożę go i wożę się.

Zaczynam od utworu numer 2 - "Live In The Dark" o braku strachu przed ciemnością. Ma riff o potencjale "Smoke On The Water", a bas to miazga. Wchodzi w głowę i nie da się go zapętlić raz czy dwa razy, trzeba raczej owinąć się nim, by wyglądać jak egipska mumia. Gitara Jeffa musi być podłączona jakimiś grubymi kablami do elektrowni jądrowych.

Dalej jest jakiś kosmodrom. W "Pull It" mocarny riff prowadzi nas przez miasto. Jest jak jakieś wiecznie głodne monstrum, które w poszukiwaniu paszy niszczy wszystko co napotka po drodze. Odpalić to w samochodzie, znaczy przekroczyć dozwoloną prędkość.

Wracam do początku płyty. Jest politycznie, "rewolucja będzie w telewizji" - w końcu na okładce - szczekaczka.
W "Thugs Club" jest o tym, że grubym rybom zawsze będzie dobrze. Słuchamy tekstu, ale uwagę przykuwają będące "gdzieś pomiędzy" dźwięki gitary. "Yeah! All Right!" - nieźle się rozkręca ten kawałek i fajnie buja.
"Scared For The Children" - trafia do mnie, bo udziela mi się strach o nowe pokolenie, które wgapione w migoty ekranów, nie zapłacze z powodu śmierci ostatniego ptaka, z powodu zadeptania ostatniego spłachetka trawy. Piosenka ma swoją delikatność i czułość, a w odpowiednim momencie łatwo sobie wyobrazić, że Jeff wchodzi na wzgórze i wycina rzewne solo.
"Right Now" - to piękny zgniatacz. Dostaje się młodzieńcom, którzy śpiewają byle co, gwiazdom karaoke, które "nie wiedzą czego chcą, ale chcą tego teraz". Jest potężnie, jest z szaleństwem, z naprawdę mistrzowską codą.
"Shame" brzmi jak ze szkolnej potańcówki, gdzie kołysze nas uroczy żeński chórek. Rzecz o wstydzie i życiu na kolanach - "Chciałam się obudzić tego ranka, ale nigdy nie poszłam spać."
"The Ballad Of The Jersey Wives" - na poważnie o kobietach, których mężowie nie wrócili z wojny, z refrenem o kopaniu w drzwi, aż te znikną. Gitara łka, gitara wpada w spazm.
Jest jeszcze funky "O.I.L. (Can't Get Enough Of That Sticky)" o smaku czerwonych gorących papryczek, o podnieceniu, o uzależnieniu od... ropy. Wszak ona rządzi światem.
A na koniec "Shrine" delikatnie jakby chcieć ukołysać świat, uwierzyć, że całe zło - puszkę Pandory, można zgnieść jak puszkę po piwie.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz