Spo-tkanie 3

Feekcja


L.Stadt

Obraz Oli Ignasiak

03.06.2011 r. „Spo-Tkanie 3”. Feekcja, L.Stadt. OK. „Tkacz” Tomaszów Mazowiecki

„Spot-kanie 3”, cykl imprez zorganizowanych przez Stowarzyszenie Inicjatyw Kulturalnych „Trzcina”, tym razem niemal całkowicie zdominowała muzyka. Warsztaty muzyczne oraz koncerty zespołów Feekcja i L.Stadt to główne atrakcje wczorajszego gorącego, czerwcowego popołudnia. Imprezie towarzyszyła wystawa prac Oli Ignasiak.

Feekcja to przede wszystkim trzech dobrych kumpli. Repertuar koncertowy to głównie materiał autorski grupy wymieszany z coverami polskich i zagranicznych wykonawców. Feekcja gra muzykę rockową przeplataną z wieloma innymi stylami muzycznymi. Zespół istnieje od 2006 roku i na chwilę obecną jest chyba najlepszą tomaszowską kapelą. Ich fonograficznym debiutem to wydany własnym nakładem singiel „Iluzja”. Wczorajszy koncert rozpoczęli od coveru „Smoke On The Water” grupy Deep Purple i już do samego końca ich setu było mocno i rockowo. Muzyka, którą wykonują kojarzy mi się z dokonaniami Gov’t Mule oraz z tym, co obecnie gra Lynyrd Skynyrd. Głośne, rockowe granie, w którym usłyszeć można bluesową szkołę i tradycję rockowej improwizacji.

L.Stadt, kolejny polski zespół, z którego powinniśmy być dumni. Ta łódzka formacja w ostatnim czasie częściej występuje za granicą niż w kraju. Właśnie wrócili ze Stanów Zjednoczonych, gdzie zagrali trasę koncertową. Muzyka zespołu to połączenie różnych odmian gitarowego rocka z polską melancholią. Na swoim koncie mają dwa znakomite albumy – „L.Stadt” i wydany pod koniec ubiegłego roku „El.P”. Chłopaki z L.Stadt na scenie „Tkacza” zagrali chyba najlepszy koncert, jaki dotąd dane mi było oglądać w moim rodzinnym mieście. Rewelacyjny repertuar oparty na dotychczas nagranych płytach plus dwa utwory z przygotowywanej właśnie trzeciej płyty powalał na kolana. Wszystko razem - charyzma wykonawcza, dwóch perkusistów, wyrazisty wokalista, melodie, profesjonalne podejście do występu - dało efekt końcowy w postaci niewątpliwego muzycznego wydarzenia. Z ogromną satysfakcją wsłuchiwałem się w ich muzykę, w której mieszają rock z elementami surf rocka, country i psychodelii. O tym, z jaką energią zagrali świadczy fakt, że mogli wykonać tylko dwa bisy, ponieważ Łukaszowi Lachowi w pewnym momencie głos po prostu odmówił posłuszeństwa. Po koncercie uściskałem ich wszystkich serdecznie za to, że ich występ był prawdziwym, rockowym świętem. Że nie tylko dla mnie, świadczyło oblężenie fanów, które stało się ich udziałem po koncercie.

Ola Ignasiak (ur. 1982) to absolwentka Wydziału Grafiki i Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Stypendystka MKiDN w latach 2006/2007. Brała udział w kilkudziesięciu wystawach w kraju i zagranicą. Zajmuje się malarstwem, animacją, fotografią i biżuterią.

(p)

Zaklęte rewiry

Komety, „Luminal”. Jimmy Jazz Records.

Istnieją takie kapele, które w sposób programowy przeprowadziły się na prowincję polskiego rock’n’rolla i dziś z powodzeniem funkcjonują w tzw. „muzycznej Polsce B”. Nie znaczy to wcale, że są w czymś gorsze od innych stałych bywalców stolicy, „bałwochwalców” estradowego światka i laureatów rozmaitych telewizyjnych programów, aktualnie odcinających kupony od głębokich westchnień takiego czy innego „jurora-showmana”, co okazuje się być biletem wstępu na tzw. „warszawskie salony”. Jasne, dzisiaj wciąż jeszcze mało kto uwierzy w to, że naszym eksportowym towarem jest Kapela ze Wsi Warszawa, a nie sącząca się z radia muzyczna papka ale kto wie, może wreszcie kiedyś się zakrztusimy i będziemy chcieli odkaszlnąć?

Komety to jeden z tych zespołów, których obecność na scenie rozstawionej gdzieś w centrum Rawy Mazowieckiej nikogo nie zdziwi. I to wcale nie znaczy, że ich koncert nie byłby wydarzeniem godnym występu większości „topowych” kapel na juwenaliach w jakimś dużym mieście. Bo Komety to przede wszystkim autorska filozofia Lesława, lidera i autora tekstów i muzyki, jakże odległej od samozwańczego centrum masowej kultury, a raczej od jej scentrowanego koła masowego porażenia. Paradoksalnie, Lesław to także zdeklarowany wyznawca polskiej pop-kultury, z której to Komety (nota bene zespół warszawiaków z Żoliborza) czerpią wyłącznie to, co w niej najlepsze. A ponieważ często to właśnie na prowincji dzieją się naprawdę ciekawe rzeczy, na swojej szóstej płycie zatytułowanej „Luminal” Komety stworzyły niepowtarzalny styl, który wydaje się być odświeżonym podejściem do początków rock’n’rolla i jasnym spojrzeniem przez różowe okulary nowoczesnej produkcji na jego niekończącą się historię.

Oczywiście, „Luminal” zawiera muzykę na wskroś nowoczesną chociaż wyrasta ona z tradycji lat 60-tych, z czasów, w których piosenki Czesława Niemena takie jak „Sen o Warszawie”, czy „Pod Papugami” zaliczane były do złotych przebojów polskiego big-beatu i popu. Komety są dobrym przykładem tego, że mówienie o „muzycznej Polsce B”, prowincji i graniu na podupadłej scenie gdzieś pod Warszawą, należy traktować jako pewną parabolę, która wiele nam powie o obecnej sytuacji „showbizu”, którą parafrazując słowa klasyka możemy określić następującymi słowami: „syf i wysoka technologia” (zwłaszcza ta promocyjna). Stąd tak bardzo cieszy każdy szlachetny wyjątek, który jednocześnie niesie ze sobą nadzieję, że kiedyś dokona się rewolucja a zespół Bajm wreszcie zejdzie ze sceny.

Na „Luminalu” znajdziemy kilka wybitnych tekstów (patrz: Osiemnaste urodziny”), które jednak w porównaniu do wspomnianej już, „wypieszczonej” produkcji i różowych okularów (Lesław siedział zamknięty z muzykami w studiu prawie dwa lata) są spojrzeniem na świat tym razem już bezapelacyjnie przez czarne okulary. Nieszczęśliwa miłość, poczucie samotności i wyobcowania, beznadziejna praca…Za to w warstwie brzmieniowej czeka nas prawdziwy „full-wypas”. To zdecydowane odejście od surowego rockowego grania na gitarę, bas i perkusję ze wsparciem sekcji dęciaków. Na płycie, poza trąbką czy saksofonem, pojawiają się pianino, skrzypce, organy, altówka, wibrafon, wiolonczela, akordeon i cymbałki – bogate instrumentarium obsługiwane m.in. przez 13 dodatkowo zaproszonych na sesję nagraniową muzyków.

Na nowej płycie Komety śmiało wychodzą poza dotychczasowy, własny „gatunek” – to już nie tylko„punk, rockabilly i rock’n’roll”. Najnowszy krążek to wycieczka w zaklęte rewiry funku, soulu czy jazzu z „czadowymi” przerywnikami w postaci takich utworów jak „Niebezpieczny mózg” i „Zazdrość”. Genialne są „hammondziaki” połączone z pulsującym rytmem basu i perkusji w typowej dla dotychczasowego stylu Komet piosence „Namiętność kochanków”, trąbka i wibrafon w „Mogłem być tobą” (obie kompozycje to jednocześnie single promujące płytę). Nieco odmiennie (niż dotychczas) jest w jazzująco-swingującej „Karolinie” bluesującym „Tańcu” (nad którym krąży duch ducha Tadeusza Nalepy), nieco „latynoskim” „Powiedz to teraz” i mocno psychodelicznym „Poddaję się”. W „Osiemnastych urodzinach” w pewnym momencie zaskakuje nas krótka partia instrumentalna stylizowana na brzmienie klawesynu. Nad wszystkimi partiami muzycznymi niepodzielnie panuje stonowany wokal Lesława, który tradycyjnie już komunikuje się ze słuchaczem za pomocą bardzo dobrych tekstów (stąd m.in. wynika uznanie go za jednego z najważniejszych songwriterów przełomu wieków przez pismo literackie „Lampa” i dwukrotna nominacja do Paszportów Polityki).

Jednym słowem „Luminal” to cała paleta muzycznych i tekstowych barw, która „rozchlapując się” jest w stanie skutecznie zamazać świeżą warstwą farby nie tylko drugą, ale i trzecią literkę dodaną do nazwy zespołu Kombi, gdyby przypadkiem muzykom tego zespołu przyszło do głowy, że ich muzyka to jednak porażka a za tą myślą refleksja, żeby ze względów artystycznych rozwiązać zespół (a potem, by jednak znów go reaktywować – bo dom i samochód trzeba przecież spłacać).

Recenzja pierwotnie ukazała się na stronach codziennej gazety internetowej NaszTomaszow.pl

(p)

Skutki uboczne (16)

„Nas, poetów, nęka mania głoszenia prawdy; usiłujemy oddać drobiazgowo wszystko to, co nas uderza. „Za dużo tu samego autora!” Oto właśnie pochwała, jaką zwykle ściąga na siebie nasz drobiazgowość. Zaufanie do uczciwości naszych relacji o tym, co tylko nam dane było widzieć, kształtuje się w oparciu o pełne zachwytu niedowierzanie, jakie budzi nasza rzetelność wobec zjawisk codziennych i widzialnych. Jednakowoż poeta nie żąda żadnego podziwu; on chce, aby mu tylko wierzono. Wszystko, czemu nie dano wiary, jest tylko zwykłą ozdobą.”

Jean Cocteau, „Opium” (przekład Romualda i Andrzej Nowakowie). Wydawnictwo Literackie 1990.

(p)

Poeci przeklęci

Karol Schwarz All Stars, „100 filmów”. Nasionorecords

Naczelną jednostką chorobową dzisiejszej muzyki jest wszechogarniający ją rak pospolitej komercji. Dlatego tak niezwykle istotne dla uleczenia tej śmiertelnej choroby są tzw. „inicjatywy oddolne”, a więc absolutnie nie komercyjne, „znachorskie”, oparte na bajdach i wierzeniach ludowych oraz na przesądach podwórkowych lub piwnicznych; z „zachodnia” – undergroundowych. Jeśli dzisiejszy rynek muzyczny kształtują programy, w których występuje Kuba Wojewódzki and s-ka, to Karol Schwarz All Stars skazany jest na granie w podziemiach metra a jedyny telewizor, w którym zespół mógłby się pojawić to wystawiony przez lokatora z trzeciego piętra zepsuty odbiornik marki Neptun, i to pod warunkiem, że muzycy znaleźliby się na tyle blisko jego spalonego kineskopu, że zdołaliby się w nim jakoś odbić.

Tymczasem, jeśli zgniły, muzyczny Zachód miałby nam czegoś zazdrościć, to bynajmniej nie występów na festiwalu typu Interwizja, czy też kolejnej „podróbki” tego, co jest tam grane z powodzeniem od lat, a u nas nieudolnie kopiowane przez muzyków i marketingowych „speców” od darmowego grania na wszelkiego rodzaju festynach, piknikach i miejskich chałturach. Przy czym „darmowego” oczywiście wyłącznie dla świetlanej komórki społecznej, którą jest każda rodzina uczestnicząca w tego typu w pop-igrzyskach, bo „artyści” oczywiście kasę biorą i to całkiem niezłą.

Ponieważ hasło „muzyka niezależna” w świecie supermarketów i kredytów hipotecznych kompletnie się „przejadło”, szczególnie cenne są te płyty, które nam sytym przypominają, że czasem warto być głodnym. Karol Schwarz All Stars, co prawda „ameryki nie odkrywają”, ale nie wynika to bynajmniej z ich braku wrażliwości na melodyjność amerykańskiego hymnu, ale raczej z nastawienia się na granie post-rocka, opartego w dodatku na tekście poetyckim. Stąd ich muzyka nie jest żadnym hamburgerem, ani humbukiem – to świadome dążenie w rejony eksplorowane dotąd przez takie zespoły jak Świetliki i Ścianka, i te mniej znane: Lesers Bend, Miasto, Towary Zastępcze, Andrzej Sosnowski and Chain Smokers. W większości są to projekty, w których składach znaleźli się wybitni współcześni poeci (Sosnowski, Świetlicki), bądź też to poeci są autorami wykonywanych tam tekstów oraz jednocześnie, występującymi w nich muzykami.

Na „100 filmach” znajdziemy aż cztery kompozycje, do których tekst stanowią wiersze Rafała Wojaczka, polskiego „poety przeklętego”, który w wieku dwudziestu sześciu lat zginął śmiercią samobójczą. Pomimo czterdziestu lat, jakie minęły od jego śmierci, wokół postaci i twórczości Wojaczka nadal trwa swoisty kult związany z jego literacką legendą. To bynajmniej nie decyduje o tym, że Karol Schwarz All Stars to projekt stricte poetycki. Tworzonej przez trójmiejskie combo mocno improwizowanej muzyce przypisać można całą masę określeń, poczynając od psychodelii, wspomnianego już wcześniej post-rocka, space, noise, trip hop, aż do shoegaze. Czasem dźwięki tworzone przez Schwarza, Albrzykowskiego, Tomczaka, Kossakowskiego i zaproszonych do udziału w nagraniu płyty gości bliższe są temu, co wyprawiają Świetliki, czasem przypominają szaleńcze improwizacje zespołu Ścianka, a jeszcze kiedy indziej ponad noisowymi plamami i zgrzytami oraz gitarowymi przepięciami, niczym gęsta mgła unosi się duch takich zespołów jak Mogwai i Joy Division.

Jeśli więc natkniecie się na płytę „100 filmów”, nie szukajcie na niej przebojów, które można byłoby ewentualnie zagrać na Dniach Tomaszowa. Ale za to, choć to poniekąd projekt związany ze współczesną poezją, przynajmniej będziecie mieli szansę na zetkniecie się z pulsującą, „niskoprądową” energią, której nie zdołałoby wygenerować nawet pięćdziesiąt koncertów z atakującą nasze uszy ze sceny muzyką „bum cyk cyk” lub sto spotkań autorskich z nawiedzoną poetką/poetą o wiecznie krwawiącym sercu. Inne klimaty – na szczęście, nie te „swojskie”.


Recenzja pierwotnie ukazała się na stronach codziennej gazety internetowej NaszTomaszow.pl

(p)

Łódź na powiekach

9 czerwca od godziny 18.00 w ŁDK-u zapowiada się wieczór pełen kulturalnych atrakcji - najpierw (18.00) wernisaż wystawy "Łódź na powiekach", czyli Dominik Figiel i jego fotograficzne portrety łódzkich poetów, potem (19.00) rozstrzygnięcie IV edycji Poetyckich Gier Ulicznych, a na zakończenie (20.00) koncert zespołu Fonovel.

Projekt fotograficzny "Łódź na powiekach" to cykl prezentujący portrety współczesnych poetów związanych z Łodzią. Inspiracją do powstania projektu było zainteresowanie poezją, jak i również studium portretu fotograficznego. Wszystkich sportretowanych łączy poezja i Łódź. Tłem każdego portretu jest za każdym razem ważne, szczególne, istotne miejsce dla poety w okolicach Łodzi. Projekt ma na celu udokumentowanie i przybliżenie czytelnikom, za pomocą obrazu fotograficznego, wizerunków poetów publikujących w latach 2000-2010.Łódź na powiekach to wystawa łącząca fotografię i poezję, osobę i twórczość, obraz i tekst.

Koncepcja „Poetyckich gier ulicznych” wywodzi się z tradycji tematycznych gier miejskich, wywodzących się z Europy Zachodniej, ostatnio zdobywających popularność także w Polsce. Istotą gier miejskich jest wykorzystywanie przestrzeni miejskiej jako istotnego elementu rozgrywki. W przypadku „Poetyckich gier ulicznych” można mówić o twórczym rozwinięciu idei poprzez połączenie gry miejskiej z zabawą literacką, polegającą na układaniu we właściwej celowo przypadkowej kolejności ułożonych fragmentów dzieła.

Koncert Fonovel
Zespół powstał we wrześniu 2009, tworzą go: Radek Bolewski, Dominik Figiel i Paweł Cieślak – muzycy wywodzący się z formacji takich jak L.Stadt, Radiev, 19 Wiosen, TRYP, Lostenfound, Been Zeen. Mają na koncie udział w wielu wydawnictwach, a także prestiżowych polskich i zagranicznych festiwalach m. in.: SXSW (Austin) USA, Heineken Opener Festival, OFF Festival, Coke Festival czy Slot Festival. W 2011 roku ukazała się ich debiutancka płyta "Good Vibe" (SP Records).

Ponadto w kolejnym numerze „Arterii” (przełom czerwca i lipca) można będzie znaleźć krótki wywiad z zespołem oraz recenzję „Good Vibe”.

(p)

Złoty Środek 2011 rozstrzygnięty

Werdykt jury VII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Złoty Środek Poezji”
na najlepszy poetycki debiut książkowy roku 2010 pod patronatem Dwumiesięcznika Literackiego TOPOS

Jury VII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Złoty Środek Poezji” na najlepszy poetycki debiut książkowy roku 2010 - organizowanego przez Środkowoeuropejskie Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne ŚRODEK w składzie: Karol Maliszewski - przewodniczący, Artur Fryz, Wojciech Kudyba, Krzysztof Kuczkowski, Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki po przeczytaniu 44 debiutanckich książek poetyckich nadesłanych na konkurs i spełniających warunki regulaminowe ustaliło werdykt w następującym brzmieniu:

Jury postanowiło nagrodzić i wyróżnić następujące książki.

I miejsce:
Agnieszka Gałązka „lubię być w twoich ustach”,
Prymasowskie Wydawnictwo Gaudentinum, Gniezno 2010 - 5000 zł

II miejsce:
Izabela Fietkiewicz-Paszek „Portret niesymetryczny”,
Goddan Agencja Artystyczna, Piaseczno 2010 - 3000 zł

III miejsce:
Maciej Bieszczad „Elipsa", Mamiko, Nowa Ruda 2010 – 2000 zł

3 równorzędne wyróżnienia po 700 zł każde:

Joanna Dziwak „sturm and drang”, Zeszyty Poetyckie, Gniezno 2010

Jakub Sajkowski „Ślizgawki”, Zeszyty Poetyckie, Gniezno 2010

Rafał Skonieczny „Dzikie strony”, WBP i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2010

Za www.srodek.pl

(k)

Noe Piotra Gajdy- Wiersz Świątecznej

W sobotnio-niedzielnej "Gazecie Wyborczej" (28-29.05.2011) w rubryce Wiersz Świątecznej ukazał się wiersz "Noe" Piotra Gajdy.

Zobacz też: wiersz "Żebrak" Krzysztofa Kleszcza w GŚ

Zarażanie

Czwartkowy Podwieczorek Literacki z Krzysztofem Kleszczem; Starochorzowski Dom Kultury, Chorzów; 26.05.2011

Do listy miast, w których czytałem swoje wiersze, dopisałem Chorzów. Na zaproszenie Szymona Babuchowskiego odbyłem trzygodzinną podróż do Starochorzowskiego Domu Kultury. Wcześniej gościli tu m.in. Radosław Kobierski, Wojciech Kudyba, Izabela Gruszka-Zych, Jarosław Jakubowski, Wojciech Wencel. Przeczytałem wiersze z "Ę" i projektu nowej książki "Trochę mąki, woda", w tle brzmiały gitarowe improwizacje. Próbowałem "poetycko zarażać" ;)

Robert Miniak i Maciej Robert w ŁDK

Ośrodek Literacko-Wydawniczy Łódzkiego Domu Kultury zaprasza na premierę książek poetyckich Roberta Miniaka „Drzewostany” (Kwadratura, Łódź, 2011; red. Piotr Grobliński)) i Macieja Roberta „Collegium Anatomicum” (Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury, Poznań 2011; red. Mariusz Grzebalski).


Robert Miniak (1969) - łodzianin, poeta, prozaik, absolwent polonistyki Uniwersytetu Łódzkiego, członek Zarządu Koła Młodych przy Łódzkim Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich i Leszczyńskiego Stowarzyszenia Twórców Kultury. Laureat wielu konkusrów literackich. Swoje utwory publikował w czasopismach (m.in. "Topos", "Fragile", "Arterie", "Tygiel Kultury", "Red", "Odra"), w antologii łódzkich debiutantów "Na grani" (SPP Oddział w Łodzi, 2008) i licznych almanachach pokonkursowych. Autor tomików poetyckich: "Refleksy" (Piła 2006) oraz "Czarne wesele" (Kwadratura, Łódź 2008). Jego poetykę najczęściej określa się mianem autentyzmu z wyraźnymi akcentami ludowymi.

Maciej Robert (1977) - łodzianin, poeta, krytyk literacki i filmowy, dziennikarz. Autor tomików "Pora deszczu" (Ha!art, Kraków 2003) i "Puste pola" (Kwadratura, Łódź 2008). Laureat nagród poetyckich im. Rilkego, Wojaczka, Baczyńskiego, Herberta. Publikował w "Studium", "Opcjach", "Gazecie Wyborczej", "Ha!arcie", "Frazie", "Tyglu Kultury", "Pro Arte", "Toposie". Jego wiersze były tłumaczone na język angielski, chorwacki i serbski. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.


Zapraszamy 27 maja 2011, godz. 18.00, Łódzki Dom Kultury, ul. Traugutta 18, sala 221.

Spotkanie poprowadzi Piotr Grobliński.

Wstęp wolny.

(nadesłane)

Opiłki spod tarczy Słońca

Autor: Krzysztof Kleszcz

Maciej Woźniak "Ucieczka z Elei", WBPiCAK Poznań, 2010.

Wszystko jest łowieniem, czerpaniem z chwili. Choćby krótkiej, takiej jak dziś, gdy podczas wsiadania do samochodu z olszyn po drugiej stronie drogi, usłyszałem nakładające się na siebie fale „ptasiego radia” z DJ Bażantem na czele.
To mogło trwać pięć sekund, a wlazła w głowę ta obecność, bujność.
A później przeczytałem u Woźniaka: „łebki mleczy i dzioby wron nawleczone na sygnał z centrali, na włos kosmosu z pustym światłem w środku. Długi ten karnisz, na żabkach wilgotne firanki.”

Nowa książka autora „Iluzjonu” to liryczny zapis iluminacji, że real i sen istnieją na równi. Woźniak nakłada na siebie obrazy, metafory. Wiersz gęstnieje, staje się kondensatem. Czy nie nazbyt suchym? Pamiętam, że pierwszy raz kartkując tom, potknąłem się o spiętrzone kalambury (np. w wierszu „Piosenka sine qua non”), krzywiłem się na metafory dopełniaczowe np. „ołówek miasta”, „wygolony kark deptaku”, „metaliczna harfa spraw”, „łacina gałęzi” - nabrałem wątpliwości. Ale te wiersze potrzebowały spokojnej lektury, piątkowego popołudnia. Wtedy rzeczywiście „obłok jest jurajską amebą, która połyka przez skórę”. I wtedy błysnęły frazy: „zdjąć się i przewiesić przez ramię jak płaszcz”, „wytrzeć zasmarkane wiem, nosek dziecka, wypisać się z przeczytałem”.

I spodobał mi się ten pomysł na ucieczkę niemożliwą, którą wizualizuje mknący rowerzysta, daremnie mocujący się z czasoprzestrzenią. Woźniak zauważa, że to co widzimy, dotykamy – nie jest wszystkim. Że świat półsnu, maligny jest tak samo pewny. Rzeczy nie znikają – będą trwać zawsze (paradoks strzały Zenona z Elei). Kołek w nurcie rzeki rozpruwa jakąś niewidzialną powłokę.

Nie będę bronił kiksów, np. puenty z „Piosenki dla Agaty”, ale są w tym tomie wiersze bez najmniejszego fałszu: „Murowanka” o urokach posiadania sąsiada furiata, „Carte noire”- niezły przepis na życie, „Kochankowie w bzie” (fraza z lepikiem!), tytułowa „Ucieczka z Elei” (z pysznym początkiem: „Sekundnik, szczupły celnik”), no i cytowana już „Piosenka dla ust”...

Jeśli wszystko jest łowieniem, to jak nie cieszyć się z takich ryb? (aż mi się przypomniały moje pierwsze wędkowania w jeziorze Radodzierz ): „kiedy między palcami dzieje się ta płetwa, a to co jest wodą, jest i rybą w wodzie.”,„mrok, w którym zawzięcie grzechocze taksometr”; „z bandyty sypie się za każdym pociągnięciem wajchy”, „żeby nie marzły ręce warto mieć puste kieszenie”, „jedni wysiedli z pociągu, z innych pociąg wysiadł”, „Ucho jest grypsem w igle, smak jest grypsem w chlebie”, „Mówić to grać menuet ze zgrzytania zasuw”, „uklejki, opiłki spod tarczy słońca”...

No i ta puenta w „Mandali z liści na dnie”, czyż nie dotyczy pisania i czytania?