Radio, którego słucham, robi akcję "Orzeł może". Polityczną obrzydliwie. Orzeł z białej czekolady może mi się przyśnić w nocy. Odreagowałem.

Orle, mega wykon!

Smaży się na słońcu blady czas,

nawinięty na kant, na pęknięte drzewo.

Łączymy się ze studiem: manekin od wpisów

i medialnych wrzutek mieli przy śniadaniu

swoją brudną brednię. Wydaje się błyszczeć.

Ujęcie z kamery nr 2 pokaże jednak,

że jest spięty na sztywno, pobielony gipsem.

Bryka celebryty srebrna jak srebrniki

zaparkowana w miejscu dla niepełnosprawnych.

A on w studiu wiesza na haku tłuszcz

(jak sikorkom, łaskawca). A on cofa rękę,

by tłuszczyk dyndał, wałkuje temat.

Trochę goni w piętkę. Drży mu żyła. Przeczuwa?

Mdli go zapach. Jego pot jest łzą ze świętego obrazu.

Jesteście tu? Dacie się pocałować?

Dzieciaki się nudzą, chcą cukierków, żelków,

czapek z daszkiem. Ich rodzice pragną spokoju.

Starsi potrzebują wykupionych recept, ciszy nocnej.

Resztę się wytyka, w imię demonkracji,

robi się z nich bekę. Prawa człowieka?

One są dla narodów wybranych, jurorów,

dla partnerów, partyjnych, bezpardonowych

morderców. Ty masz być wieszakiem,

mieć kredyt, zły sen. Możesz uczestniczyć,

słać sms-y. Tylko płać haracz, chamie.

Pod gruszą zrób sobie all inclusive (kotlet oraz kluski).

I czekaj: końca tygodnia, końca spłaty raty,

aż w dzienniku powiedzą, w gazetach napiszą.

Europa – ropa, ból, strupy zaklejone plastrem,

pakowane w złotko. Dużo reklam leków,

na ból i na wzdęcia. Resztę można nabić

w 0,7, a naród to łyknie. Pompować balon

mówić, że nie pęknie. Zaśpiewać: leć orle

zdaliśmy, bezwzględnie! Czas inaczej będzie gadał,

gdy zmięknie.