Pan Cogito w grze

Foto: Chorea i Pola Amber

Autor: Piotr Gajda

„Gry (w) Pana Cogito”, spektakl Teatru Chorea – 9 listopada 2009 – sala kina „Włókniarz”, Tomaszów Mazowiecki.

Najnowszy projekt teatralny Chorei to rozpisanie myśli poety na przestrzeń sceny. Precyzyjne poetyckie konstrukcje zostają rozłożone na części. Taki zabieg prowadzi do odsłonięcia ich elementarnych, żywych znaczeń oraz do wydobycia autentycznej siły słów. Fragmenty tekstów Zbigniewa Herberta składane są w nowe związki. Widzowie wprowadzeni są w problematykę przedstawienia fragmentami „Dociekań filozoficznych” L. Wittgensteina, dotyczącymi jego rozważań nad definicją gry. Spektakl składa się z 17 scen, z których każda traktowana jest jako osobna „gra”. Ściśle ustalone reguły (zmieniające się w kolejnych sekwencjach) wynikają przeważnie z treści i charakteru wykorzystanych utworów.

Ludwig Wittgenstein „Dociekania filozoficzne”

„Uczymy się grać, patrząc jak grają inni.
Jak jednak obserwator odróżni błąd graczy od posunięcia prawidłowego? (…)

Przypatrz się temu co nazywamy grami.
Co jest im wszystkim wspólne?
A może wszędzie istnieje wygrana i przegrana albo współzawodnictwo graczy?
Zobacz jaką rolę grają sprawność i szczęście. (…)

W jakiż sposób zamknięte jest pojęcie gry?
Co jeszcze jest grą a co już nią nie jest?
Czy możesz podać granice?
Nie. Możesz je wytyczyć. Dotąd bowiem ich jeszcze nie wytyczono. (…)

Pojęcie gry jest pojęciem o rozmytych brzegach.
Czy jednak pojęcie rozmyte jest w ogóle pojęciem?
A czy nieostra fotografia jest w ogóle obrazem człowieka?
I czy zastąpienie nieostrego obrazu ostrym jest zawsze korzystne?
Czyż obraz nieostry nie jest często właśnie tym, czego nam trzeba?”

Trzy źródłowe środki teatralne – słowo, ruch, muzyka – budują rządzącą się własnymi prawami rzeczywistość sceniczną. Tworzą nierozerwalną jedność – „Nową Choreę”. Ruch nie ilustruje słowa. Muzyka nie odpowiada treści. Dopiero z ich równoprawnego połączenia rodzi się wielopoziomowy świat przewrotnych znaczeń i fizycznie odczuwanych napięć. Surrealizm przenikający obrazy sceniczne oddziałuje z jednakową siłą na zmysły, podświadomość i „cogito”.

Zmierzenie się z ideami Pana C. dokonywane jest w czasie kilkunastu rozgrywek, rozpisanych według zasad przewrotnej metody Chorei. Gra z myślami poety stanowi próbę odpowiedzi na pytanie o to co Herbert ma nam do powiedzenia w dzisiejszej rzeczywistości. Stwarza okazję, żeby poeta sam zapytał nas gdzie dziś jesteśmy. Do kogo mówi? Kto go dziś słucha?

Werdykt XXVI OTJW pt: "Kobieta"

Autor: Piotr Gajda

W dniu 10.11.2009 roku w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Tomaszowie Mazowieckim odbyło się posiedzenie jury XXVI OTJW pt: „Kobieta”. Jury w składzie: Dariusz Foks – przewodniczący, Piotr Gajda, Krzysztof Stefaniak – członkowie oraz Ewa Adamska – dyrektor MBP, po zapoznaniu się z 76 zestawami (205 wierszami) postanowiło przyznać następujące nagrody i wyróżnienia:

I nagroda – Janusz Radwański (godło; „Maciora Perłowa”)
II nagroda – Ela Galoch (godło: „Iwon”)
III nagroda – Urszula Kulbacka (godło: „Mauretanka”)

Wyróżnienia:

Jerzy Piekarski (godło: „GaPa”)
Piotr Zemanek (godło: „Petrarka”)
Aleksandra Bełz (godło: „ale handra”)


Protokół z obrad jury jest dostępny na stronie MBP w Tomaszowie Mazowieckim:

http://www.mbptomaszow.pl/images/konkursy/2009/Turniej_jednego_wiersza/protok%F3%B3%20obrad%20jury.doc

Serdeczne gratulacje!

Re: Medium

Autor: Krzysztof Kleszcz

Przeglądając swą półkę z poezją natrafiłem na gruby tom "Tekstylia. O rocznikach siedemdziesiątych."

Wśród wielu tekstów był tam wiersz Klary Nowakowskiej. Natychmiast napisałem korespondencję.

Re: Medium

Klaro chwytaj nóż

i smaruj tłuszczem bloga,

niech Kleszcz będzie maślany.

Och szczęście mam od Boga,

że ostrze nie robi rany.

W "Forum Nauczycielskim"

Autor: Krzysztof Kleszcz


Kilka moich wierszy i parę słów o mnie ukazało się w piotrkowskim "Forum Nauczycielskim".

Gorzkie jezioro

Ryszard Milczewski-Bruno

Autor: Piotr Gajda

W którym miejscu znajduje się dzisiaj biografia i dzieło Ryszarda Milczewskiego-Bruno, zapamiętanego chyba najbardziej w roli przyjaciela Stachury? Z pewnością umiejscowiona jest w niezasłużonym cieniu, bo to poeta lepszy od Steda, bardziej wymagający, trudniejszy, a przez to mniej dostępny. Czyżby za kilkanaście następnych lat postać Bruna miała przetrwać jedynie w słynnej piosence, która w latach 80-tych rozbrzmiewała niemal na wszystkich obozach i biwakach, w domach kultury i wszelkiej maści „stachuriadach”?

„Ruszaj się Bruno, idziemy na piwo…”, pisał Edward Stachura, ale Milczewski-Bruno pozostał raczej „w domu”, w swoim rodzimym Grudziądzu, gdzie do dzisiaj jest pamiętany, ma tam ulicę swojego imienia i pamiątkową tablicę na kamienicy, w której mieszkał zdominowany przez własną prowincję, kochaną i nienawidzoną jednocześne. Grudziądz był usytuowany podówczas na granicy dwóch województw, stąd poeta często bawił zarówno w Bydgoszczy jak i w Toruniu, tu i tu postrzegany przez tamtejsze środowiska raczej jako alkoholik i grafoman, niż autor naginający język do skraju jego wytrzymałości, tak jak w dedykowanym Stachurze wierszu pt: "Dziedzictwo": „Trynko żyło moja i dziedzictwo /Tu worek królików mlecz i gorgula /Kopniak we mnie: nie róża /Śmieją się murarze ciszy w morwach /A we mnie tak mokro i muzycznie straszno/ Że żyłować teraz tylko mi te wiersze/Aby się rozbudzić i w deski dostać: /W trumnę albo do ogrodu - -/ Posłusznie się urodziłem bo z pępkiem /Akuszerka to przyzna choć dawno umarła /Na Twoje ręce będę składał zdania moje zbrzeżne/W Tarpnie kędy zacny Villon lży w pokrzywach/ Gdy wino pęka w ustach białym jabłkiem”.

Bruno był człowiekiem, który nie potrafił ukryć swych antypatii. Mówił wprost. Nie chował żalu w kawiarnianej plotce i dlatego był tak samotny. Buńczucznie szedł przez życie. Z sercem na ramieniu. Przyjaźń z nim do łatwych nie należała. W końcu ostatecznie zerwał kontakty ze Stedem, kiedy ten podobno „ukradł” mu tytuł „Białej lokomotywy” (ślad tego zerwania widoczny jest we wspomnianej piosence, w która w późniejszych wersjach brzmiała następująco: „Ruszaj się głowo, idziemy do słońca….”).

Kiedy jeszcze „szorstka” przyjaźń obu poetów trwała Stachura tak pisał o Milczewskim: „Pociągiem do Wrocławia 15.27 dwie i pół godziny jazdy. Padał śnieg, deszcz i grad. Wiatr porywisty. O 18.00 Klub Nauczycielski na Placu Grunwaldzkim. Wieczór Bruna. Wspaniałe wiersze Bruna jedyny „zarzut" - naciąganie rzeczywistości do własnego obrazu świata w tych wierszach. Przesada z tymi nożami. Ataki potem na Bruna ze strony nauczycieli. Zabrałem głos. Mówiłem. Jak zwykle nie miałem z kim rozmawiać. Ciężko jest cofać się z miejsca, skąd się jest, do siódmej klasy szkoły powszechnej. Bruno pokazuje „chwali" się po wieczorze kwitkami, nakazami kolegium. Nie podoba mi się to. Ciągle to samo. Ciągle to granie na jednej strunie. Ale co zrobić? Zaprasza mnie do P. Biorę adres, choć wiem, że nie pojadę”. A jeszcze kiedy indziej tak: „Z Brunem skoczyliśmy na poboki, do miejscowości Kłódka, gdzie Osa i „Bar nad Osą". Po wielu straszliwych dniach i nocach samogryzienia się, samozżerania się nawiedził mnie przepastny apetyt, co było jedną z oznak, z tych raczej nieomylnych, że może udać mi się kolejne zmartwychwstanie. Bruno zjadł gigant-golonkę, a ja, jak jeden głupkowaty, cztery talerze wołowych flaków. Potem zakupiliśmy butelkę wina i udaliśmy się nad rzekę. Rozsiedliśmy się na łące, przy śluzie z mostkiem i było tak jak powinno być. Wrześniowe sioneczko grzało nasze kości, blask głaskał po rysach, pasły się krowy, kwitły wysokie mimozy, na drugim brzegu trzyosobowa rodzina zajęta była bez reszty myciem i pucowaniem szyb i blachy samochodu, czyli „oczka w głowie", huczała woda jak wielkie roje os, ale nie przeszkadzając naszym z rzadka rzucanym do siebie słowom, nie wyrywaliśmy sobie butelki, przekazywaliśmy ją sobie najserdeczniej i naprzemianlegle z rąk do rąk, w powietrzu snuła się niesamowita, wstrząsająca łagodność”.

Milczewski-Bruno do śmierci zachowywał bezkompromisową postawę wobec wszelkiej prominencji pseudointelektualistów i „profesorków”, czym śmiertelnie zraził do siebie m.in. Artura Sandauera. Towarzyszyła mu „czarna legenda” poety przeklętego, który pomimo swojego wykształcenia pracował przede wszystkim w przemyśle rolniczo-spożywczym, najpierw jako fermentator w wytwórni tytoniu, agronom, ogrodnik-kwiaciarz, instruktor poradnictwa żywieniowego w mleczarni, inspektor plantacyjny w centrali nasiennej, klasyfikator żywca. W końcu osiadł na etacie w „Faktach”, do których pisał swoje reportaże. Z tego okresu pochodzi anegdota, jak to spędzony z innymi literatami do jednego z PGR-ów pod Inowrocławiem - w trakcie niekończącego się czytania przez dyrektora referatu na temat własnych osiągnięć nie wytrzymał i powiedział: "Gruby! Skończ wreszcie gadać, tylko pokaż te świnie!". Nastąpiła konsternacja, aż wreszcie ktoś chcący ratować sytuację powiedział, że jak się nie uspokoi, to go zamkną do chlewa. Na co Bruno odpowiedział, że tam na pewno będzie ciekawsze towarzystwo...

Nie interesowało go życie literackie według ściśle urzędniczych nakazów i formuł. We wniosku o członkostwo w Związku Literatów Polskich miał napisać: „Jednocześnie informuję, że jako członek ZLP będę pisał wyłącznie siebie”.

Ryszard Milczewski-Bruno, autor m.in. „Poboków” i „Nie ma zegarów” zginął tragicznie 17 maja 1979 roku podczas drugiego dnia Toruńskiego Maja Poetyckiego. Grupa literatów pojechała autobusem do Nowej Wsi Szlacheckiej, gdzie ZSP w zlokalizowanym tam pałacyku miało swój ośrodek kulturalno-szkoleniowy. Kilku z nich wraz z Brunem udało się nad jezioro po drodze kupując kilka butelek wina. Milczewski rozebrał się i wszedł do chłodnej tafli. Było ciepło, ale nie upalnie. Bruno zaczął płynąć i w pewnym momencie krzyknął: „Kochani, ja już nie mogę!”. Zaraz potem zniknął pod wodą. Skoczyło za nim dwóch kolegów, ale nie znaleźli go. Dopiero pod wieczór rybacy przeszukujący dno kotwiczką wyłowili jego ciało.

Pogrążył się w gorzkim jeziorze, czy raczej jego gorycz wypełniła jezioro? Któż dzisiaj to może wiedzieć?

Mój wiersz tygodnia (5)

Zdjęcie: "Ćpun"

Autor: Piotr Gajda

Mariusza Grzebalskiego spotkałem raz w życiu, w Łodzi, przy okazji TJW „O Puchar Wina” bodajże w 2008 roku. Przeczytałem wówczas wiersz „Sezon grzewczy”, który nie spotkał się z entuzjazmem jury (pamiętam, że obok niego drugim jurorem był Piotr Macierzyński). Nie noszę w sercu urazy, nie nosiłem jej także wtedy, kiedy Mariusz Grzebalski jako juror konkursu „na wiersz miesiąca” odbywającego się na portalu „poezja polska”, wyraził o przesłanych tam utworach jednoznacznie miażdżącą opinię. Takie prawo jurora. Nie pamiętam, a nie chciało mi się sprawdzać, czy także wówczas jakiś mój wiersz wysłałem i stawał w konkursowych szrankach, ale chyba tak. Stąd z powyższego i z tego, że wybieram na „wiersz tygodnia” utwór właśnie jego autorstwa wyciągam osobisty wniosek, że Mariusz Grzebalski jest dla mnie cenniejszy jako poeta, niż jako juror, który z racji swojej „ocennej” działalności nie uczynił mi wszak wielkich spustoszeń.

Prezentowany wiersz pochodzi z tomiku „Ulica Gnostycka”, który nabyłem na allegro jako egzemplarz dedykowany (adresata dedykacji, który pozbył się książki nie ujawnię - musiał ją sprzedać, bo nie miał na przykład na czynsz (?), a ja w swojej aktualnie komfortowej sytuacji pracownika etatowego książkę nabyłem) z naniesionymi ręką autora (?) poprawkami na wydrukowanym tekście.

GRAFFITI

Chłopiec, który na strzelnicy kupował
plastykowych motocyklistów i z matką
w Boże Narodzenie przebijał się przez śnieg
w drodze do stajenki - umarł.

Zszedł pod wodę i zarosła go trzcina,
ciemna i gęsta, jak wnętrze płuc zwierzęcych.
Teraz porusza się wewnątrz powietrznego pęcherzyka.
I ty byłeś chłopcem, przechodniu.

· Mariusz Grzebalski (ur. 1969 w Łodzi) polski poeta i prozaik. Studiował filozofię i polonistykę w Poznaniu. Laureat nagrody literackiej im. Kazimiery Iłłakowiczówny (za zbiór wierszy Negatyw, 1994) oraz nagrody Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek (za zbiór Ulica Gnostycka, 1997). Nagrodzony również przez Poznański Przegląd Nowości Wydawniczych (2001). Były redaktor naczelny Ogólnopolskiego Dwutygodnika Literackiego „Nowy Nurt”, były redaktor artzina "Już Jest Jutro". W 2001 roku ukazał się wybór jego wierszy w przekładzie na języ niemiecki - "Graffiti", w 2004 „Słynne i świetne”, w 2007 „Pocałunek na wstecznym”, w 2009 „Niepiosenki”. Wydany w 2006 "Człowiek, który biegnie przez las” jest jego debiutem prozatorskim. Obecnie pracuje jako redaktor w Wydawnictwie WBPiCAK, gdzie prowadzi Wielkopolską Bibliotekę Poezji i Bibliotekę Poezji Współczesnej, oraz jako redaktor "Dodatku LITERAckiego" Nagrody Literackiej GDYNIA. Mieszka w Koziegłowach koło Poznania.

(źródło: Wikipedia)

Premiera książki "Życie świetnych ludzi" Kacpra Bartczaka

Wydawnictwo Kwadratura zaprasza na premierę długo oczekiwanej książki poetyckiej Kacpra Bartczaka „Życie świetnych ludzi”. Spotkaniu będzie towarzyszyć prezentacja prac Piotra Turka.

Kacper Bartczak
Urodzony w Łodzi w 1972 roku. Poeta, krytyk, tłumacz. Opublikował dotąd dwa tomy poezji: Strefa błędów urojonych (biblioteka, 2000) oraz Domy mediowe (biblioteka, 2003). Autor dwóch książek krytycznych: monografii poświęconej Johnowi Ashbery (Peter Lang 2006) oraz zbioru esejów z pogranicza teorii, filozofii i poezji Świat nie scalony (Biuro Literackie 2009). Wiersze, prozę i eseje publikował w wielu czasopismach, m.in. w Fa-Arcie, Twórczości, Kresach, Studium, Kwartalniku Artystycznym, Opcjach, Arteriach, Tyglu Kultury. Publikował również poezję i eseje za granicą, w Stanach Zjednoczonych i Europie. Współpracował z Literaturą na Świecie i Tygodnikiem Powszechnym. Z zawodu amerykanista. Zajmuje się też przekładem literackim. Stypendysta Fulbrighta i Fundacji im. T. Kościuszki. Tworzy pod różnymi wpływami, po wielu lekturach nie tylko poetyckich, po rozmowach, ale w absolutnej samotności. Prócz literatury interesuje się filozofią.

Piotr Turek
Urodzony w 1961 roku w Łodzi. W 1991 roku ukończył studia w PWSSP im. W. Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom w zakresie grafiki warsztatowej w pracowni prof. Leszka Rózgi i w zakresie malarstwa w pracowni prof. Ryszarda Hungera.Trzykrotnie nagradzany w konkursie im. W. Strzemińskiego: 1989 – Nagroda Muzeum Historii Miasta Łodzi w dziedzinie malarstwa, 1990 - Nagroda BWA w dziedzinie grafiki, 1991 - Nagroda Muzeum Historii Miasta Łodzi w dziedzinie malarstwa.Stypendysta Wydziału Kultury miasta Stuttgart (1990/91) oraz Ministerstwa Kultury i Sztuki RP na rok 1997.Mieszka i pracuje twórczo w Łodzi. Wystawy w kraju (m.in Warszawa, Kraków, Łódź, Poznań) i za granicą (m.in. Stuttgart, Berlin, Kolonia, Bonn, Budapeszt, Nicea, Kopenhaga).

Spotkanie poprowadzi Piotr Grobliński.
Zapraszamy 23 listopada o godz. 18.00 do Łódzkiego Domu Kultury, ul. Traugutta 18, sala 221.

Wstęp wolny!

Więcej informacji pod nr tel. 042 633-98-00 wew. 241

Pan Cogito w Tomaszowie

Autor: Piotr Gajda

9 listopada (poniedziałek) o godzinie 19.00 w sali kina „Włókniarz” w Tomaszowie Mazowieckim odbędzie się przedstawienie teatralne pt. „Gry (w) Pana Cogito” w wykonaniu aktorów Teatru „Chorea” z Łodzi. Spektakl zostanie zrealizowany w ramach „Teatru Polska” - nowatorskiego projektu Instytutu Teatralnego w Warszawie realizowanego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W ramach projektu Teatr Polska wybrane teatry z całego kraju prezentują swoje spektakle w objazdach pomiędzy wrześniem a grudniem 2009. Założeniem projektu jest dotarcie do środowisk pozbawionych kontaktu z twórczością teatralną oraz zaktywizowanie teatrów do działalności wykraczającej poza własne miasto i konkretny budynek teatralny. Projekt ma również otworzyć możliwości współpracy między teatrami a ośrodkami kultury i ułatwić poznanie nowych miejsc i przestrzeni, w których można wystawić przedstawienie teatralne. „Gry (w) Pana Cogito” to rozpisanie myśli poety na przestrzeń sceny. Pozorna dekonstrukcja służy do wydobycia i zdefiniowania znaczeń różnych fragmentów tekstów Zbigniewa Herberta wybranych przez aktorów. Słowo poety i związki między słowami są “na nowo” tworzone na scenie poprzez wpisywanie je w ruch aktora, gest, dźwięk i graną na żywo muzykę na zasadzie opozycji i tworzenia napięć miedzy nimi. Widzowie wprowadzeni są w problematykę przedstawienia fragmentami Dociekań filozoficznych L. Wittgensteina, dotyczącymi jego rozważań nad definicją gry. Spektakl składa się z 17 scen, z których każda traktowana jest jako osobna „gra”. Ściśle ustalone reguły (zmieniające się w kolejnych sekwencjach) wynikają przeważnie z treści i charakteru wykorzystanych utworów.

wybrane recenzje ze spektaklu:

"Wreszcie ktoś wystawił Herberta bez białych bluzek i charakterystycznego dla recytacji rozmarzenia w oku i smętnego patrzenia w dal (…) co gra, to kopalnia odniesień - płytszych, głębszych, absurdalnych, metafizycznych, zabawnych. Ale za każdym razem wartych drążenia i wciągających". „Grę ostatnią – grę o wszystko” trudno będzie zapomnieć. Podczas tej końcowej sceny rzeczywistość na zewnątrz jakby przestała istnieć, a banalne pytania o drogowskazy i wartości zaczęły pulsować nowym rytmem. Misja spełniona – Herbert odbrązowiony.

„Herbert Chorei”, Paulina Ilska

"Chorea w zgodzie ze swoim artystycznym credo może w uzasadniony sposób połączyć słowo, choreografię i muzykę, a poezję Herberta uwolnić od fatum nabożnej recytacji mistrza. Literatura wprowadzona w zupełnie nowy i zaskakujący kontekst wybrzmiewa od nowa, od nowa daje się składać"

"Pograli w klasy słowami Herberta" Monika Wasilewska, Gazeta Wyborcza - Łódź nr 266

"Wypracowana technika, dynamiczne akcje, niebanalna choreografia oraz harmonijne, transowe pieśni chóralne, a w tle muzyka grana na żywo, ukazują wszechstronność aktorów, reżysera i choreografów (…) Tomasz Rodowicz pokazał (…) nowe działania aktorskie, spektakl innowacyjny, teatr poszukujący ciekawych rozwiązań dla wymagającej publiczności"

„Oko Dionizosa” (Biuletyn XVII Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego DIONIZJE, Ciechanów 2009)

Niestety, bezpłatnych wejściówek już nie ma, ale być może niektórzy ich posiadacze nie dotrą na spektakl i znajdzie się jeszcze kilka wolnych miejsc…

Polska złota jesień

Autor: Krzysztof Kleszcz

"Głodny pies musi zjeść..." - podśpiewuję fragment piosenki "Polska złota jesień" zespołu Ego, bo.. sypnęło nowościami płytowymi...

Zespół Happysad spogląda sympatycznie z okładki "Teraz Rocka", a ich singiel zachęca mnie fajnymi trąbkami... (link) .
Teledysk ewidentnie ściągnięty z "Sing" Travisa, ale co tam... Ich poprzednia płyta - "Nieprzygoda" była wg mnie bardzo dobra, więc...

Od miesiąca w sprzedaży jest Kult. Nie kupiłem, bo singiel mnie wystraszył ("Marysia" to chyba najgorsza ich piosenka!), no i te niezbyt fortunne wypowiedzi Kazika..., ale jakoś nie wyobrażam sobie, by "Hurra" było jedyną płytą Kultu, której nie mam.

Są już nowe Pustki. Z tekstami poetyckimi (m.in. Bolesława Leśmiana, Danuty Wawiłow, Stanisława Wyspiańskiego, Tadeusza Gajcego czy Władysława Broniewskiego), ale to nie zaskakuje. Jak sami mówią: "Z poezją związani byliśmy od samego początku - występując na imprezach poetyckich, ilustrując muzyką festiwale literackie, komponując dla teatru czy słuchowisk radiowych. Nagranie takiej płyty było więc kwestią czasu" (tu posłuchasz fragmentów -> link )



Po wysłuchaniu fragmentów koncertu w Trójce kusi mnie Voo Voo i Haydamaky. Waglewski to przecież znak jakości. Mam takie skojarzenie, że"Bądź zdrowe serce me" żeni Bregovića z Raz Dwa Trzy...

Jestem fanem Nosowskiej. Kupno nowej płyty Hey'a to oczywista oczywistość.

Pewniakiem jest solowa płyta lidera Lao Che "Antyszanty" ("Gospel" i "Powstanie..." Lao Che to dzieła genialne). Będzie dopiero w połowie listopada, ale dwóch piosenek już można posłuchać na oficjalnym profilu Spiętego na Myspace (link). Jedną z nich gra już radiowa trójka, druga "Opuszczone porty" jest intrygująco frywolna ;)) Spięty o sobie: "Jestem wakacyjnym matrosem. Od kilku lat rósł we mnie pomysł, żeby nagrać solową płytę z quasi szantami. Album swój zatytułowałem Antyszanty, bo choć pieśni moje zainspirowane były melodiami morza, to są dla nich również parafrazą i stylistyczną opozycją. Końcem oddałem cumy i popłynąłem, ale po co ja to wszystko robię, dokąd zmierzam i gdzie jest kres mej wędrówki?...za cholerę nie wiem. " No i weź nie kup...

Ciekawie zapowiada się płyta "Herbert" - gdzie z tekstami autora "Pana Cogito" zmierzyli się m.in. Gaba Kulka, Muniek, Jan Nowicki, Wojciech Waglewski, Adam Nowak, Muniek Staszczyk, Sebastian Karpiel Bułecka, Maciej Stuhr. Dzięki archiwalnym nagraniom Polskiego Radia na płycie można też usłyszeć głos samego Zbigniewa Herberta... Pomysłodawca projektu Karim Martusewicz - basista Voo Voo, mówi o płycie: "Herbert jest genialny, uniwersalny. Gdy czytałem jego teksty, kompozycje same układały mi się w głowie, jedna za drugą. Ta muzyka nie przypomina poezji śpiewanej w tradycyjnej formie. Nie chcę, by ludzie słuchając poezji, nawet trudnej i poważnej, cierpieli. Starałem się dodać jej lekkości, nowego wymiaru, dlatego ta płyta jest eklektyczna - łączy elektronikę, jazz, stary funk, klasykę. Mam nadzieję, że słychać na niej radość poznania Herberta i że młode pokolenie pokocha - tak jak ja - jego poezję. (tu posłuchasz fragmentów --> link ).

To nie wszystko: utkwiła mi w głowie zasłyszana w trójce piosenka duetu Adam Nowak - Elżbietą Adamiak ( link ) - z płyty "Zbieram się". Do sylwestrowych tańców jak znalazł byłby "Psychodancing Vol.2" Maleńczuka, a z sentymentu do purnonsensu tekstów Janiszewskiego chciałbym mieć płytę zespołu Bielizna "Obrazki z wystawki"...

Ma ktoś pożyczyć dwie stówy?

Góra / dół, początek i puenta, feromon i przysięga

Autor: Krzysztof Kleszcz

Artykuł z nowego numeru "Arterii" (czasopismo dostępne jest w Empikach, do numeru dołączony jest tomik poezji Magdaleny Nowickiej).