Autor: Piotr Gajda
W moim wierszu pt. Stopklatka „…świat skurczył się do rozmiarów m-3”. Rozmiar ten dotychczas wynosił dokładnie trzydzieści osiem metrów kwadratowych, które dzieliłem z żoną, synem i córką. Minął już ponad rok od mojego debiutu, od zakończenia drugiej książki dzieli mnie 6 do 9 wierszy, których „akcję” umieściłem tym razem na zewnątrz własnego świata, choć zachowałem powłóczyste spojrzenie za tym, co wewnętrzne. I oto w moim życiu przyszedł czas na ingerencję w „świat obok”, rozciągnięcie go do rozmiarów m-5, kosztem złożenia podpisu na „cyrografie” z korporacyjną rzeczywistością, której reprezentantem jest bank - bezduszny i chciwy jak Ebenezer Scrooge.
Książki i płyty spakowałem do pudeł, stare meble wyniosłem na śmietnik. Nie mamy nic żono, oprócz dwójki dzieci i dwóch pokoi więcej. Żegnamy się z widokiem z okna towarzyszącym nam od 12 lat i sąsiadami wiedzącymi o nas więcej, niż my sami. Minie trochę czasu zanim nawiążemy nowe umowy, spłacimy długi, ogarniemy wzrokiem nową perespektywę. Ja przez jakiś czas nie będę mógł zajmować się „Białą Fabryką”, Ty będziesz narzekać, że do pracy masz „dalej” o jedno piętro.
Pochłonie nas remont a nie Reymont, chociaż te 20 metrów więcej, to nasza „ziemia obiecana”.
Bardzo konkretnie napisane. Super artykuł.
OdpowiedzUsuń