ARIADNA 67, Teresa Gabrysiewicz, Wydawnictwo Łódzkie 1967
Wiersze, pisane inaczej niż dziś. Dużo "enterów" (pojedyncze słowa w wersach). To, że język poetycki ewoluuje, jest oczywiste. Wspomniany na początku przeze mnie Asnyk, pisał "Nie depczcie przeszłości ołtarzy", pamięć o Gabrysiewicz to sprawa oczywista.
Pomysł na tomik, zadedykowany "Mojemu miastu", zatytułowany "Ariadna 67" to połącznie skojarzeń: mitologicznej nici Ariadny i tego, że Tomaszów to miasto włókiennicze. Autorka stylizuje wiersz na góralszczyznę ("Kan ci to"), wspomina czasy wojny ("Męczennikom Zapiecka"), podziwia pisarzy, poetów i malarzy, których ceni (Goya, Staff, Jasnorzewska, Andersen, Norwid), niebanalnie zachwyca się przyrodą ("w trawie lepiężnik rozsypał się biały" w "Erotyku Tatrzańskim"; "mówię / córa Mazowsza / wierzba piasek sasanka i kłos" w "Kręgu"), obficie przywołuje mitologię.
W najciekawszym wierszu "Na ranną zmianę" pisze o kobietach jadących do pracy "ociężałość żylaków / otwiera świt ", "sprawne / napięte / kapłanki kultów nowych / rumienią się nieśmiało / o dobre słowo". A w tytułowym utworze: "Tezeusz / dziś nie musi / błąkać się wśród murów / nie czyha / w labiryntach / rywal Minotaur / Ariadna złote wątki / zarzuciła w krosna / drobną dłonią ujarzmia / nieposłuszne nici / Może inna dziewczyna / strojąc się w sukienkę / słowa wyznania znajdzie / zgubione / w osnowie." Dziś gdy tomaszowski przemysł włókienniczy upadł, sentyment każe pochylić się nad poezją.
Autor: Krzysztof Kleszcz
Najodleglejsze wspomnienia związane z poezją? Chyba wiersz Asnyka "Do młodych" naklejony na drewnianym kościółku w Wysowej. I to jeszcze pamiętam z dzieciństwa, że wśród książek był tomik poezji tomaszowskiej poetki Teresy Gabrysiewicz.
Gabrysiewicz doczekała się w Tomaszowie powszechnego uznania. Ma swoją uliczkę na osiedlu Niebrów, jej imieniem nazwano bibliotekę. Dziś odnalazłem ten tomik. Wydany 42 lata temu, skromny - 13 wierszy, 31 stron, czarno-białe reprodukcje obrazów Ryszarda Kustrzyńskiego (artysty
plastyka WSSP w Łodzi). Na pierwszej stronie autograf i dedykacja dla mojej mamy.
plastyka WSSP w Łodzi). Na pierwszej stronie autograf i dedykacja dla mojej mamy.
Wiersze, pisane inaczej niż dziś. Dużo "enterów" (pojedyncze słowa w wersach). To, że język poetycki ewoluuje, jest oczywiste. Wspomniany na początku przeze mnie Asnyk, pisał "Nie depczcie przeszłości ołtarzy", pamięć o Gabrysiewicz to sprawa oczywista.
Pomysł na tomik, zadedykowany "Mojemu miastu", zatytułowany "Ariadna 67" to połącznie skojarzeń: mitologicznej nici Ariadny i tego, że Tomaszów to miasto włókiennicze. Autorka stylizuje wiersz na góralszczyznę ("Kan ci to"), wspomina czasy wojny ("Męczennikom Zapiecka"), podziwia pisarzy, poetów i malarzy, których ceni (Goya, Staff, Jasnorzewska, Andersen, Norwid), niebanalnie zachwyca się przyrodą ("w trawie lepiężnik rozsypał się biały" w "Erotyku Tatrzańskim"; "mówię / córa Mazowsza / wierzba piasek sasanka i kłos" w "Kręgu"), obficie przywołuje mitologię.
W najciekawszym wierszu "Na ranną zmianę" pisze o kobietach jadących do pracy "ociężałość żylaków / otwiera świt ", "sprawne / napięte / kapłanki kultów nowych / rumienią się nieśmiało / o dobre słowo". A w tytułowym utworze: "Tezeusz / dziś nie musi / błąkać się wśród murów / nie czyha / w labiryntach / rywal Minotaur / Ariadna złote wątki / zarzuciła w krosna / drobną dłonią ujarzmia / nieposłuszne nici / Może inna dziewczyna / strojąc się w sukienkę / słowa wyznania znajdzie / zgubione / w osnowie." Dziś gdy tomaszowski przemysł włókienniczy upadł, sentyment każe pochylić się nad poezją.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz