Karaś Rogucki "Czułe Kontyngenty", Kayax, 2022
"Świat nie jest straszny lecz piękny, bo tak postanowiłem" - powiedział ponoć Hrabal, a Roguckiemu mogło się to spodobać. Umiesz latać? Umiesz! Nie siadaj więc na złu, tylko fruń ku dobru - zdawałby się mówić.
Kolor okładki tej płyty przypomniał mi kolor drugiej płyty Morcheeby - zespołu, który nie umiałby zaśpiewać mrocznej piosenki - a może umiałby, tylko byłaby to radość w mroku.
Zatem maluję ścianę pokoju i drę się szczęśliwy z wokalistą Roguckim. Telewizor wyłączony, śniadanie z czerwoną porzeczką wśród świergolących ptaków zjedzone. Pora też wydać świergot. Obejrzałem mema na Facebooku: "Temperatura 30 stopni! Alert RCB: To już po Rzeczypospolitej!", a potem jeszcze przeczytałem na Gazeta.pl: "upiorna czerwień na mapach / Akropol zamknięty / Bordowe alerty we Włoszech / śmiertelne dachowanie w Krakowie". No i uspokoiłem się dopiero, gdy usłyszałem zwrotkę z płyty: "W lipcu pogoda stabilna / Napływają informacje ze świata / O kolejnych potwierdzonych przypadkach / Że dobro zaczyna wracać". Ochłonąłem i odśpiewałem refren: "Nie chcę już o niczym myśleć / Powiedz mi dobre słowo w ucho / Proszę jeszcze trochę bliżej / Resztę zostawmy na jutro".
"Resztę zostawmy na jutro" to chyba moja ulubiona piosenka. Z frazami o upartej wierze i kawałku nadziei, której starczy dla każdego. Z surrealem "Lokomotywy jak ogromne łososie / nawoływały się nocami (...)" prawie tak dobrym jak "Anioły żrą kiełbasę" z pierwszej płyty Comy. Pasuje mi ten plumkający bas, i te plamy dźwięku. Pasuje mi wokal - mistrzostwo Polski.
Piosenka nr 8 - "Film" też jest boska - z leśnym teledyskiem, z takim błyskiem słów: "Robisz mi w głowie takie małe eksplozje". Popowa, popowa do bólu - klawisze z dawnych lat (bardzo dawnych, tego kiosku "Ruchu" koło wieżowca, gdzie kupiłem winyl "Papa Dance" z piosenką "Kamikadze wróć!" już nie ma) i ten jej lekko patetyczny refren: "Posłuchaj ciszy..."! Można dać się unieść.
Tak o muzyce napiszę: to szlachetny pop-rock o bardzo dobrych refrenach. Woda jest przezroczysta i zachęca do zanurzenia. Teksty człowieka szczęśliwego mogą drażnić fanów mieszkających na Żuławach Wiślanych. Ja wynotuję jeszcze kilka fraz, przy których człowiek przyzwyczajony do negatywnych komunikatów i prognoz końca świata, zawiesi się skonfundowany:
"Dobry jest ból ten / Wybuchają butle" ("Zapasowy tlen"),
"Miasta kładą się do snu jak smutne psy" ("Marianna"),
"Właśnie jakbym się teraz / Zaczynał od nowa / Od jednego do drugiego / Twojego słowa" ("Bezpieczny lot"),
"Naładowany kolorami jestem / Jak sklepy w strefie bezcłowej" ("Zobacz jak się ładnie pali"),
"Nazywam rzeczy po prostu / Nie mają innych znaczeń / Jestem ufny i wierny i w cieniu / I tak jest łatwiej" ("Latem pływam nago w czystej wodzie"),
"Podpisuję się pod deklaracjami / Przeciwko wychodzeniu z sypialni") ("Jutro spróbujemy jeszcze raz").
Na tej płycie pełnej przebojów - najpierw wpadła mi w ucho "Marianna" ("Kolorowe robaki / Kamienie z morza / Na całym niebie / Rudy pożar"), potem "Bezpieczny lot" (fajny teledysk ze śpiewającym ogniem "dającym ognia"), "Mniej niż więcej" - z nagłym zrozumieniem, że niedosyt jest lepszy od przesytu ("Ciągle jest / Mniej niż więcej / I to jest moje miejsce"). No i "Brunatny", który bardzo kazał powtarzać refren ("Do widzenia do jutra, kolejny dzień"). Na koncercie w łódzkiej Wytwórni, ten kawałek - pamiętam - wyjątkowo dobrze zabrzmiał.
Pierwszy i ostatni utwór są lekko spowolnione. Klamrą spajają te taneczne, do których ciągle się chce powracać.
