Powiedz: żegnam

THE JEFFREY LEE PIERCE SESSIONS PROJECT– „AXELS & SOCKETS”, Glitterhouse Records 2014.

Jeffrey Lee Pierce? Kompletnie nie znałem człowieka. Dowiedziałem się, że stał na czele formacji The Gun Club i żył życiem rockowego szaleńca. Narkotyki i alkohol zniszczyły go i w wieku 37 lat był już ciężko chory. Zmarł w 1996 roku na udar mózgu.

Nie zdobył popularności, ale musiał zdobyć sporo szacunku, skoro do dziś wielu rozwija jego pomysły, nagrywa swoje wersje jego kompozycji. To trzeci już album-hołd. Jeśli gdzieś Jeffrey Lee Pierce pluje sobie w brodę, że zrujnował swe życie, to  z zaplutą brodą trzyma w ręku tę płytę i jest bardzo  dumny. Na „Axels & Sockets” mamy tylu wykonawców, każdy położył swoją cegłę, a powstało coś naprawdę spójnego! Dzieło.

Utwory są dosyć zróżnicowane: od punkowej jazdy do spokojnych ballad. Zatem po kolei. Zaczyna się od zapowiedzi "Jeffrey Lee Pierce!" Zestawienie Popa z Cave'm zaskakujące! Świetny prosty riff. I wyjątkowy sposób cedzenia słów przez Iggy'ego (po wysłuchaniu tego kawałka chce się od razu przypomnieć sobie najlepsze jego utwory np. z płyty „American Ceasar”). Za chwilę dołącza Nick Cave. Petarda, adrenalina. Dopiero tacy wokaliści czynią utwór klasyką!

Numerowi 2 coś brakuje. Jest hej do przodu, ale nic poza tym. Za to trójka (Black Moth i "Just Like a Mexican Love") ma niepokojący wstęp, a potem pięknie dudniącą gitarę. Mocny drapieżny damski wokal uczynił z tej piosenki - prawdziwą pieśń. Ta "meksykańska miłość" to na pewno nie jest podlewanie kwiatków, raczej smak ostrej papryki.

Numer 4 - hmm... brzmienie z soundtracków do filmów Tarantino. Numer przyjemnie buja, pani śpiewa cokolwiek dramatycznie. Mandoliny i dziki zachód. Dalej jest trzy-cztero minutowe wariactwo: "Ain't my problem Baby" przypominający mi płytę Marianne Faithful "Before The Poison" (kto nie zna, niech koniecznie sięgnie). Zostają w głowie te wrzaski, pokrzykiwania, pohukiwania i turpiczny chórek. Nie wiem czy nie najlepszy na płycie - numer 6: "Constant Limbo" - niezwykły, pełen rezygnacji, smutku, oparty na marszowym rytmie, zaśpiewany przez Julie Christensen z pretensją "no love mmm no true love"... Kilka razy zacytowany standard gospel "John the Revelator" wzmacnia przekaz: Gdzie jesteś Panie? Czemu nie nadchodzisz?

Piosenka nr 7 - lśniąca jak diament - duet Nicka Cave'a z Debbie Harry "Into The Fire". Jeffrey szalał podobno swego czasu za piękną blondynką. To nostalgiczna ballada. Piękny wstęp, znakomite uzupełnienie się głosów. Po duetach Cave'a z Kylie czy PJ Harvey, ten duet robi równie silne wrażenie.

Punk is not dead! Numer 8 - Kris Needs Presents... Honey - "Thunderhead", zupełnie nie wiem co i jak, ani kto komu, ale słucham tego namiętnie. Zapraszamy do pogo!

Dziewiątka - Mark Lanegan (wiadomo, mistrz) i Bertrand Cantat (wokalista Noir Desire z mroczną przeszłością) w "Desire by Blue River". Wyszedł im spokojny numer, rozlany jak mleko.

Dziesięć - The Amber Lights With Xanthe Waite - "Kitty Ina Moonlight". Ona mu śpiewa, że jest dla niej za stary. Dobra rockowa piosenka, która pod koniec szaleńczo przyspiesza. Damsko-męski czuły duecik, z uroczą panią na teledysku. Jedenastka - zaśpiewana przez Ruby Throat z delikatnością. W oryginale fałszujący niemożebnie Lee Pierce starał się brzmieć jak Bob Dylan, tu mamy kobiecy głos, w folkowym sennym klimacie... Dwanaście - Andrea Schroeder - "Kisses for My President"... fajnie zamruczany, z pięknymi smykami w środku. Cacuszko. Jakbym to gdzieś słyszał na płytach The Walkabouts. Trzynaście - "Body And Soul" – James Johnston - rasowy numer przypominający trochę Edwyna Collinsa.

Czternastka. Pijany numer z elektronicznym beatem. Primal Scream zmiksowani. Powtarzane „Good bye Johny...” - stanowczo za długo, siedem minut turlania się po pustynnych wydmach. Piętnaście - niezła, mroczna opowiastka: "Break ‘Em Down".

Uff... to jeszcze nie koniec, ale ja nie wytrzymuję, wracam do Popa, bo to tam jest Say: bye bye...

Gwiżdżemy, bębnimy, mamy czapkę z daszkiem

PABLOPAVO i LUDZIKI "POLOR", 2014

Trafiony znienacka. Rok temu słyszałem jeden numer w Trójce, ktoś polecał na FB, ale nie złapałem przynęty. Teraz, choć jest już nowy materiał, chcę polecić album "Polor" sprzed 1,5 roku, gdzie jest elegancko, z grzebykiem w tylnej kieszeni spodni, gorzko i wesoło.

W skwarny dzień podróż Tomaszów-Łódź i z powrotem, miałem klimatyzację i płytę Pablopavo. Wyjątkowo przypasowała mi żonglerka słowami. Można zamieszkać w tym języku!

Zacznijmy od numeru 5. Oto najlepszy na płycie: "Mikołaj". Piękne intro: "Zimno jak martwa cholera"... Świetna produkcja, głos, tekst. Uzależniająca gęstwina zdań. Plątanina znaczeń. Gadana poezja! "On nie jest stąd / jak połowa tego miasta". Jakąś niewidzialną nitkę nanizuje się tu na samogłoskę o. Ponury alkoholowy tekst, podany w niezwykły sposób: "zamiast worka pcha przed sobą dziecięcy wózek / kłąb pary z ust zamiast elfów i wróżek."

Najbardziej przebojowy jest utwór "Koty". Gwiżdżemy, bębnimy, mamy czapkę z daszkiem. Warszawkowa piosenka. Skojarzenie z równie genialnym zespołem Komety. Refren do śpiewania, a nawet do darcia się: "Wyłażą z piwnic koty / Wyłażą z ciemności dni". Czar takich sformułowań: "Jakieś badyle", "Będą se latać nad sukienką Twoją, różni faceci do Szarm el-Szejk", "patrzeć jak ludzie chodzą jak ludzie, bo im na chwilę Google obrzydło".

Siódemka to "Idę przez mgłę" i jej tłusty beat. Zakręcone frazy o bojach, Bajmach, o kaszy, w którą ktoś dmucha. Melodyjka na jakimś dmuchanym instrumencie. Jest ok.

Przerzućmy na "Wenecję" (numer 12) - niewesoła opowieść o romansie Anki - dziewczyny z pizzerii
w mieście małym jak pinezka, z draniem, co miał dwójkę dzieci. Udany nostalgiczny refren wyśpiewany żeńskim głosem, piękne trąbki: "Coś w czym nie ma nadziei / Coś w czym piękna ciut / Marna dyskoteka, noc ucieka jak ścigacz / Szczęścia tajny łut". Ta tragiczna historia przypomina nastrojem trochę piosenkę "Carolina Drama" śpiewaną przez Jacka White'a z zespołem The Racounters. Brylant!
   
"Nemeczek" - historia handlarzy narkotykami, muzycznie coś a' la Beck. "Krzysiek" - od którego płyta się zaczyna - żeni dziwny tekst o niedorozwiniętym chłopcu z wesołą melodią. Nieźle uszyty refren: "Krzysiek jest trochę z nikim, trochę z tobą i ze mną".

Podobnie jak radiowa "Prosta piosenka dancingowa" zaśpiewana, w stylu Maleńczuka, którego znielubiłem, więc fajnie, że jest zastępca! Fragmencik "z prozaiczną Chorwacją" kładzie mnie na łopatki. A jak się nie uśmiechnąć przy zwrotce:
"Nie umiem śpiewać jak Leadbelly / Oddałbym za to prócz ciebie wszystko / Lecz kiedyś będę stary tak jak jego głos / I powiem ci coś niepotrzebnego nisko." Albo nie zacząć klaskać przy: "I choć to nie ma znaczenia bo nic go w końcu nie ma / Będę sobie stał i na Ciebie patrzył / Zupełnie jak wtedy pierwszego dnia / Dojadę tak do siwej Nic-Stacji".

W piosence "Piątek" brawurowo Pablopavo wokalnie zbliża się do Atrakcyjnego Kazimierza.  "Piątek nadaremny i piękny. Jest środek lata tajny i ponętny. Miasto wywaliło kamienno-betonowy brzuch..." Bardzo aktualne dziś przy trzydziestu paru stopniach, wręcz wizyjne!

W "Eleganckich pesymistach" pierwszorzędnie brzmi flet. Pablopavo nawija tu tekst z prędkością światła.

Wymieniłem 9 piosenek. Choć trzy są słabsze: "Pablo i Pavo", "Bulaj" i "Patrz jak się stara wiatr", Pablopavo dopisany do listy prywatnych ulubieńców.