Bal w Operze 2.0

Tekst z "Arterii" nr 16.

Krzysztof Kleszcz: "Tuwim ponad wszystko"

 Tuwim na plakatach i magnesach na lodówkę. Tuwim siedzący w „Lokomotywie” naprzeciwko grubasów, które siedzą i jedzą tłuste kiełbasy. Tuwim na znaczku pocztowym, który wrzuca dystyngowany wysoki oficer (a jak wrzucał, to kucał). Tuwim trzymający Kruczka (a jego znów trzyma Kicia, a Kicię – Mruczek). Tuwim tańczący na koncercie Buldoga. Tuwim trzymany za nos i przez nos krzyczący: „bujać to my, panowie szlachta!”. Tuwim dyktujący mi na ucho „Bal w Operze 2.0”.

Kiecki z Paryża, torebki, apaszki,

garniaki, fraki, na szpilkach kozaczki.

Goguś, lala, gej, babochłop zapraszają nas do tańca.

Najeżony entomolog daje nagle nam kuksańca.

Zastawione suto stoły, jakaś Lola gra z playbacku,

wszyscy trąbki mają w ustach, upaleni lub na fleku.

Wszystkim rządzi zło, Pudelek, Viva, Woje-Kuba, Gala,

(wszystkim równo dziś odwala)

różne strony w komputerze, które szybko się odświeża.

One różnią się nazwami,

ale każda robi bekę, z tych co, nie chcą dziś iść z nami.

Cyk, Żubrówka, Białowieża.

Kompanija rozśpiewana, Robin-Roman,

łysy klecha akordeon dzierży w dłoniach, który mu rozwala Fiona.

Chytra baba przyspawana

do fotela na trzech kółkach, śpiewa "Dana, moja dana"

i otwiera trasę, tunel, obwodnicę, metro, szkołę,

pralnię, szwalnię, bibliotekę, gabinety - dwa! - masażu.

Gdy wyłączą się kamery,

wszystko bierze we władanie

chaos, wali się jak domek

z kart, się tłucze mleka dzbanek.

Tną nożyczki wielkie wstęgi, towarzystwo wystrojone,

przemówienie, kasa wzięta. Bar zdobyty! Przewalone!

Ministery z zegarkami, pudrowane urzędnice, kiedyś

Józki, Jaśki, Franki, dzisiaj szyby przyciemnione.

Już muzyka gra na fletach, na puzonach, na keyboardach.

Wódka nasza przenajczystsza, lecz czerwona po niej morda.

Wszystko da się poodkręcać, pozamiatać. Dla nas działa

cała armia, cała rzesza, cud - ekipa. Mamy diabła,

co drze Biblię, mamy gościa, co ma w klapie Matkę Boską

(Matko Boska! nic nie łapie ten jegomość, co on bredzi?).

Gdy się nam pomyli noga - jest kapelusz, a w nim siedzi:

mała Madzia, piłka nożna, ksiądz pedofil,

nauczyciel, co zarabia pięć tysięcy,

i na pewno chciałby więcej! Trzeba zamknąć jakąś szkołę,

sześciolatkom dać tornistry, odpowiednio obciążone.

I puścili disco-polo... Więcej sprzedał płyt niż Chopin

koleś w dresie, w adidasach. Radio bierze jego hity,

po trzech nutkach już wiadomo, że to zero i hop-sasa.

Nie gadamy o przewałach, zero słów (jak zero-Cola),

zero waty, wprost w bębenki: tańcz jak głupia,

śpiewaj: Sto lat!

Kiedyś żeś wtranżalał bułę,

teraz dzięki kasie z UE:

masz Snickersy, autostrady, szybkie łącza, rynek w kostkę,

chińską zupkę, chińską bluzkę, nawet chińską masz biedronkę.

Tańcz Lambadę, rusz biodrami, trzymaj z nami, śpiewaj odę.

Iskro bogów! Ligo Mistrzów! Polskie Euro, daj nam Boże,

wyjście z grupy! Jest wesoło pod tym dachem.

Kiedyś grało się oberka, dziś oberek jest obciachem,

Lady Gaga nam zaśpiewa, Sharon Stone przed nami siada.

serpentyny jak spaghetti.

Z nieba leci w nas confetti,

żeby nam zasłonić biedę.

Chudych lat już było siedem,

teraz tłustych nie zliczymy.

Taniec psuje nam rachubę, w tańcu wszystko się przestawia,

w tańcu widzi się inaczej, wszystko drży i śmiga, miga.

Wszystko duże się wydaje. Nie ma Boga, mamy Biga!

Big Ben, big sen, jak Kim Ir Sen - dzień stracony bez agitki.

Wszystko giga powiększone - duża pizza, duże frytki.

Owsiak w tubę mówi: Kurwa! i wyzywa od idiotów,

tych, co nie chcą iść z nim w pogo. Dalejże zabierać sobie,

tę szczekaczkę na baterię: od inwektyw puchnie głowa,

przeklnę cię, ty Fago-Figo!

Ludzie plują na podłogę.

Ale da się przy tym wypić, chipsa przegryźć, lub żreć bigos

i ziemniaki ze schabowym. Potem chlup! - na drugą nogę.

W tańcu da się pieścić biodro swej partnerki albo żony,

da się muskać dłoń wargami, patrzeć w oczy rozmarzony.

Potem się rozglądać wokół i wyśmiewać przebierańców:

chudych, biednych bezrobotnych albo grubych urzędasów,

co utyli od kiełbasy: obiecanek, obietniczek, zapewnionek,

przyrzeczonek, przysiąg, ślubów, co nie zliczę.

Śmiać się można z tych biedaków,

co przy kasie, na zmywaku.

Klęcz Polaku, płać Polaku.

Dźwięk narasta,

kiedy basta?

Można w tańcu się pochlastać,

ale didżej bas podbija,

a wodzirej sięga kija.

Tańczyć, tańczyć - grzmi jak kapo,

truchtaj w miejscu lub obrocik. Nie depcz jej po palcach, gapo!

Tu się mówi po dobroci. Taniec, taniec-opętaniec,

każdy pies zrzucił kaganiec.

Nikt nie wierzy w foto-ciosy, w cięcie blasku, w piekłowzięcie.

Ktoś obraca się na pięcie,

komuś panna na ramieniu, wiesza się jak na wieszaku,

którejś pan zasypia w tanach, chociaż Budka grając tango,

śpiewa coś o chętnych sercach.

Krzyczy nagle ktoś: bluźnierca!

Chwyta nagle ktoś za klapy i wywala się z opery,

tłum nucący mdłe szlagiery.

Diabeł wcześniej zjadał kaczkę,

w zębach trzyma wykałaczkę.

Operowy głos się miesza

mezzosopran i baryton,

ona dusi go jak boa,

on ją trzyma w pół jak pyton.

Nagle wiatr wywinął żagle.

Bach! Łupnęło, karki zgięło.

Wielki ruski meteoryt,

walnął obok świńskich koryt.

Już za długo w stronę prawdy

wyciągnięty bywał palec.

Teraz dziennikarz-padalec

podaje ostatnią jej wersję.

Z promptera ze łzami w oczach, 

ogłasza: czas na procesję.